En nu zijn het echt zomerkrabbels | Dagboek

22 juni 2016, 14:55 uur 

second day of summer

Mijn laptopscherm staat op zijn allerhelderst, en toch moet ik door de zon mijn ogen tot spleetjes knijpen om goed te kunnen zien wat er zich op het scherm bevindt. De zon brandt op mijn huid. Ik had me eigenlijk moeten insmeren met zonnebrandcrème, maar eigenlijk kan het me niet veel schelen. De aftersun staat binnen klaar en bovendien vind ik het heerlijk om later de velletjes van mijn huid af te pulken. 

Ik bevind me op het dak van het huis waar ik woon. Het dak grenst aan mijn slaapkamer en is ook nog eens alleen toegankelijk  vanuit mijn slaapkamer. Het is mijn privédakterras (duur woord, maar het is heus niet zo luxe als het woord mogelijk doet vermoeden -  er staan geen eens stoelen). Het is de plek waar ik altijd ga zitten, mits het niet giet van de regen of vriest van de koud. Ik kan hier nadenken, alleen zijn en genieten. Ik voel me hier net een soort king of the world. En mijn uitzicht is ook nog eens pittig goed. 's Avonds kan ik genieten van het ondergaan van de zon en 's ochtends is het er nog heerlijk koel. Zomerkrabbels is hier bedacht, ontstaan en uitgevoerd. Mijn komende dagboekstukjes zullen hier geschreven worden.

En dan is er Brussel | Gedachten

Ik hoop oprecht dat dit de laatste keer is dat ik over verschrikkelijke gebeurtenissen schrijf. In november schreef ik al over Parijs en nu is er Brussel. Ik zit in mijn examenjaar en mijn toetsweek begon gisteren - net nadat ik het nieuws over Brussel gehoord had. Ik was ongerust, in paniek en ik moest me concentreren op Engelse teksten. Het was vooral een worsteling met mezelf.

Want over het feit dat ik totaal geen macht uit kan oefenen op deze wereld en dat ik praktisch nergens iets over te zeggen heb, raakt me nu weer. Het is alsof ik aan de zijlijn staan. Ik volg het laatste nieuws, maar kan er niks aan veranderen, er niks aan doen. Het is een gevoel van machteloosheid.

Libelles in de winter | Over schrijven

Gaan jullie me geloven als ik beweer dat ik deze foto in de winter heb gemaakt? Zo op het eerste gezicht zou ik mezelf dan compleet uitlachen. Maar als je weet dat de groene plantjes op de achtergrond in werkelijkheid van een perfect onderhouden parkje zijn en de grijzige paal waar dit insectjes opzit een paal is waar een bordje met 'verboden voor honden' aan vast zit gemaakt lijkt het al veel logischer. Toch blijft het gek dat er in de winter libelles rondvliegen. Maar misschien was ik niet in Nederland toen ik deze foto schoot, maar was ik in een warm, tropisch land. Misschien is deze foto dan toch ietsjes ouder dan ik julie voorhoud.. It's all about what you want to believe.

Mijn punt is de foto. Wat plaatjes in combinatie met tekst met je doen. Misschien geloof je dat ik die foto echt in een warm land in de winter heb gemaakt. Misschien geloof je dat ik loog over de foto. Maar waarschijnlijk heb ik je aan het denken gezet. Je nog een tweede keer naar die foto laten kijken. Want als je het goed doet, is dat de kracht van tekst.

Een gevangene en nieuw leven | Weekdagboek

Januari, 31 - Zondag
11:00 uur: De laatste dag van januari al weer, deze maand is echt veel te snel voorbij gegaan. Hoe dan? Voor mijn gevoel at ik gisteren nog oliebollen en verwonderde ik me over zinloos vuurwerkgebruik. Niet dus, we zijn al weer een dag of dertig verder.

Februari, 2 - Dinsdag
20:05 uur: Mijn camera heeft mijn leven overgenomen. Het lijkt wel alsof het ding lelijke dingen in iets moois omtovert. Neem nou dit hek, in het echt zag het er spuuglelijk uit. Sowieso krijg ik van hekken de kriebels, ik voel me achter (of voor) een hek net als een gevangene. Maar van deze foto krijg ik dan weer niet de kriebels. Grappig wat het met je doet, zo'n foto.

Een mislukte foto | Weekdagboek

Januari, 24 - Zondag

11:15 uur: Dat ik nog niet precies weet hoe ik met de camera die ik sinds kort in bezit heb om moet gaan, lijkt me vrij duidelijk naar voren komen in deze foto. Overbelicht, vaag, mislukt en tóch vind ik het nog wel iets hebben. Vrij typerend voor mezelf. Niet alles loopt zoals ik het het liefst zou hebben, maar op een andere manier kunnen dingen ook verrassend uitpakken.

Een fijne week met sokken | Weekdagboek

Januari, 17 - Zondag
21:31 uur: Er zitten twee gaten in één sok. Hoe ik dat voor elkaar heb gekregen? Misschien heeft het wel te maken met het feit dat ik dag en nacht sokken draag. Ik heb nu op zijn minst een excuus op nieuwe voetenwarmers aan te schaffen.

Januari, 19 - Dinsdag
16:54 uur: Januari vliegt voorbij. Ik heb het idee dat ik in die negentien dagen dat deze maand rijk is, al een hoop geleerd heb. Bijvoorbeeld dat ik me veel minder druk maak om onbelangrijke dingen in vergelijking met vorig jaar (dat klinkt lang geleden). Ik ben minder gestresst, doe dingen relaxer en laat wat meer op me afkomen. Ik hoop dat ik dat de rest van dit jaar kan blijven volhouden.

Sneeuwvlokken | Weekdagboek

Voor wie mij volgt (ha, volgens mij ben ik de enige), zal een oorverdovende stilte opgevallen zijn. Dit nieuwe jaar weet ik gewoon niet meer wat ik met mezelf aanmoet. Twijfelaar? Ja. Maar dat zie ik als een goede eigenschap. Overhaaste beslissingen zijn meestal niet de goeden. Daarom dat het bij mij even moest duren.

Maar ik ben weer terug met mijn eeuwige weekdagboeken. Om oude tradities voort te zetten, blijven deze dingen elke zaterdag stipt om 9:00 uur online komen. Hilarisch, als je bedenkt dat ik totaal niet van standaard en vaste dingen houd, maar misschien is 2016 voor mij een jaar vol structuur.