Nog even over Parijs | Gedachten

Ik ben behoorlijk aangeslagen door al het nieuws uit Parijs. Het ene moment zit je heerlijk een film te kijken en het andere moment begint je telefoon vanuit het niets te spacen door de hoeveelheid aan meldingen van allerlei nieuwsapps. Koppen als 'Terrorisme in Parijs' en 'Minstens zestig doden bij de aanslagen in Parijs', lieten mij die bewuste avond beslist niet kil. 

Ik heb wel vaker meegemaakt dat nieuws mij nog dagenlang achtervolgde. Bijvoorbeeld de vliegramp, maar ook kleinere dingen als onnodig dierenleed. Wat ik daar inmiddels van heb opgestoken, is dat ik niet aan alles iets kan doen. Dat ik de wereld niet kan verbeteren. En als laatste en misschien belangrijkste ding om mezelf te realiseren: dat mensen hun eigen redenen voor dingen hebben. Dingen die ik niet begrijp kunnen voor anderen volkomen logisch zijn. 

Als 16-jarige snotneus heb ik uiteraard niet veel te zeggen in een wereld als deze. Bovendien mis ik nog een enorme kluif aan levenservaring. Dat begrijp en accepteer ik. Maar ook de snotneuzen als ik krijgen een behoorlijke informatie over Parijs over ons heen. Wij worden immers ook blootgesteld aan alle social media en kunnen het laatste nieuws precies volgen. Ook wij vormen onze eigen mening, onze eigen visie en moeten het maar een plekje zien te geven diep in onze gedachten. En daar heb ik moeite mee. Ik geef het liever een plekje op papier. 

Daarom heb ik me zojuist bedacht wat ik (uit mijn kleine rugzakje levenservaring) zou willen meegeven aan alle slachtoffers, nabestaanden, overlevenden, maar ook aan snotneuzen: 

Wanneer de wereld een stukje leger wordt, op wat voor manier dan ook, treur dan niet, maar wees blij met wat jij heb mogen zien voor de leegte. 

Makkelijker gezegd dan gedaan, denk ik. Maar toch. 

Liefs,

Zomerkind