Regendruppels | Weekdagboek

Week 46 (Maandag 16 november - Zondag 23 november)

Maandag
Na alle chaos van afgelopen vrijdag voelt het alsof de hele wereld op zijn kop staat. Om twaalf uur heb ook ik mijn mondje stijf dichtgehouden. Welliswaar verplicht (ja, de minuut stilte was bij ons op school verplicht, ik ben het er niet mee eens dat zoiets verplicht moet zijn), maar het voelde goed om even aan alle heftige gebeurtenis te mogen denken. Te rouwen en mezelf triest te voelen. Want dat is het ook eigenlijk: diep, diep triest.

Dinsdag
Regen is kut. Helemaal als je geen waterdichte jas draagt en er een ongewoon lang stuk doorheen moet fietsen. Oh, en dat je daarna ook nog eens verwacht wordt fris op je werk aan te komen, kan er natuurlijk ook nog wel bij.. Wat een frustraties.

Woensdag
Ik heb de neiging een heel lang stuk te schrijven over wat me vandaag allemaal overkomen is. Maar aan de andere kant wil ik jullie daar eigenlijk niet mee belasten. Laten we het er vandaag op houden dat wanneer alles op mijn schouders komt te rusten, ik daar behoorlijk aan onderdoor kan gaan. Ja, dat is het denk ik. En met alles bedoel ik letterlijk alles. Daarnaast ben ik daardoor waarschijnlijk niet het beste gezelschap geweest.

Vrijdag
Het is bijna typerend voor mij geworden dat ik me sinds ik dagboek elke week zo slecht en beroerd voel. Als ik mijn dagboekstukjes teruglees, lees ik niet zoveel positiviteit. Toch is die positiviteit niet altijd afwezig geweest. Nee, integendeel, ik denk dat ik het gewoon fijner vind vervelende dingen op te schrijven.

Liefs,
Zomerkind

Sokkenvriendjes | Column

Wanneer je mij in bed vindt zonder sokken om mijn voeten, kan je over een wonder spreken. Maak mij dan alsjeblieft wakker en vraag of ik wel helemaal lekker ben. Want deze sokkenverslindster kan niet slapen zonder het veilige gevoel van sokken om haar voeten, net als een klein kind dat niet zonder knuffel kan. 

Ugh-dagen | Weekdagboek

Week 45 (Maandag 9 november - Zondag 15 november)

Maandag
Uit mijn comfortzone stappen, confrontaties aangaan en openstaan voor nieuwe mensen. Drie dingen die ik onwijs moeilijk vind, maar wat ik wel allemaal heb gedaan vandaag werkende als vakkenvuller. En daarom ben ik best een beetje trots op mezelf. Desondanks is mijn rug er wat minder blij mee.

Dinsdag
Al heel lang weet ik dat ik journalistiek wil gaan studeren. Volgend jaar is het eindelijk zover, tenzij ik ga zakken, maar over het algemeen ben ik heel optimistisch. En vandaag mocht ik iemand interviewen voor school. Praten en vragen stellen zijn niet mijn sterkste kanten, maar toch vond ik het geweldig en ging het mij behoorlijk goed af. Ik wil nog een keertje iemand interviewen. Wie biedt zich aan?

Onbewust autobiografisch | Over schrijven

Ik liet ooit iemand die heel dichtbij mij staat een stukje lezen van iets wat ik geschreven had. Een stukje proza. Hetgeen wat ik nooit door heb terwijl ik schrijf, is dat ik mijn personages veel te veel op mijzelf laat lijken. Maar zij haalde het er gelijk uit en wees mij erop.

Dit is wat ik schreef in een heel kort fragment:

• "Het eerste wat ze deed toen de wekker afging, was het uitzetten ervan. En daarna draaide ze zich weer om."

Nog even over Parijs | Gedachten

Ik ben behoorlijk aangeslagen door al het nieuws uit Parijs. Het ene moment zit je heerlijk een film te kijken en het andere moment begint je telefoon vanuit het niets te spacen door de hoeveelheid aan meldingen van allerlei nieuwsapps. Koppen als 'Terrorisme in Parijs' en 'Minstens zestig doden bij de aanslagen in Parijs', lieten mij die bewuste avond beslist niet kil. 

Ik heb wel vaker meegemaakt dat nieuws mij nog dagenlang achtervolgde. Bijvoorbeeld de vliegramp, maar ook kleinere dingen als onnodig dierenleed. Wat ik daar inmiddels van heb opgestoken, is dat ik niet aan alles iets kan doen. Dat ik de wereld niet kan verbeteren. En als laatste en misschien belangrijkste ding om mezelf te realiseren: dat mensen hun eigen redenen voor dingen hebben. Dingen die ik niet begrijp kunnen voor anderen volkomen logisch zijn. 

Rotopmerkingen en schuldgevoelens | Weekdagboek

Week 45 (Maandag 2 november - Zondag 8 november)

Dinsdag
Ik ben een nieuw verhaal begonnen en ik ben behoorlijk enthousiast. Als mensen mij vragen waar ik mijn inspiratie vandaan haal, antwoord ik meestal met 'de douche'. Want echt waar: als ik even niet meer weet wat ik moet, stap ik onder de douche en kom ik met de geniaalste dingen aanzetten. Maar dit idee ontstond niet onder de douche, nee, het ontstond in mijn bed. Toen mijn ogen bijna dichtvielen van vermoeidheid, moest ik het licht weer aandoen om vervolgens twee pagina's in mijn notitieboekje vol te krabbelen. Ik heb daarna heerlijk geslapen.

Ik ga dagboeken | Weekdagboek

Week 44 (Maandag 26 oktober - Zondag 1 november)

Maandag
Waarom heb ik ook al weer besloten om te gaan dagboeken (lees het als een werkwoord)? Ik ben niet zo goed in dingen volhouden. Bovendien heb ik geen leven en ben ik eigenlijk maar een saaie trut, die naast school niet bijzonder veel meemaakt. Maar ik sta wel open voor proberen. Een dagboek heb ik immers nog nooit lang volgehouden.

Woensdag
Een vrouw ploft bijna neer op mijn tas, maar ik kan hem nog net redden van de oude mensen billen. Ze is blind, had mijn tas natuurlijk niet gezien en ik was behoorlijk asociaal door het ding in een propvolle trein op een lege stoel te dumpen. Leermomentje: hou je tas bij je in de trein, om onhandige tasredacties te voorkomen. De rest van de rit kan ik alleen maar denken over hoe het zou zijn om niks te kunnen zien. Geen televisie kunnen kijken, niet kunnen genieten van de blaadjes die langzaam maar zeker verkleuren en naar beneden dwarrelen. Jezelf niet kunnen zien. Het moet vreselijk zijn.