Onbewust autobiografisch | Over schrijven

Ik liet ooit iemand die heel dichtbij mij staat een stukje lezen van iets wat ik geschreven had. Een stukje proza. Hetgeen wat ik nooit door heb terwijl ik schrijf, is dat ik mijn personages veel te veel op mijzelf laat lijken. Maar zij haalde het er gelijk uit en wees mij erop.

Dit is wat ik schreef in een heel kort fragment:

• "Het eerste wat ze deed toen de wekker afging, was het uitzetten ervan. En daarna draaide ze zich weer om."
• "In de ochtend haalde ze een pak yoghurt uit de koelkast. Ze mixte het spul met een paar scheppen muesli, waarin zich extra veel rozijnen bevonden. Ze kon immers niet zonder zoetigheid. "
• "Voordat ze de deur uitging, controleerde ze nog een laatste maal of ze wel op de juiste tijd het huis zou verlaten."
• "Wanneer ze achter iemand zou komen te fietsen kon ze de moed nooit vinden te bellen en diegene in te halen. Ze riskeerde het liever om te laat te komen."

Laat het nou heel toevallig zijn dat alle bovenstaande puntjes typische karaktertrekjes van mij zijn. 

Dat zette me aan het denken. Waarom schrijf ik eigenlijk zoveel autobiografische dingen op? Waarom verwerk ik zulke dingen onbewust in mijn schrijfwerk?

Ik kam tot de conclusie dat het komt omdat ik niet weet hoe het anders moet. Dat dit dingen zijn die ik doormaak en dat ik me moeilijker kan verplaatsen in karaktereigenschappen van andere mensen. Mezelf als voorbeeld gebruik is simpelweg de makkelijkste oplossing. 

Sinds ik dit dus van mezelf weet, let ik er veel meer op. Probeer ik mijn eigenschappen te vermijden in mijn werk en ben ik gaan expirimenteren met personages die totaal anders dan mij zijn. En daar hou ik bijzonder veel grappige personages aan over. 

Liefs,

Zomerkind