En dan is er Brussel | Gedachten

Ik hoop oprecht dat dit de laatste keer is dat ik over verschrikkelijke gebeurtenissen schrijf. In november schreef ik al over Parijs en nu is er Brussel. Ik zit in mijn examenjaar en mijn toetsweek begon gisteren - net nadat ik het nieuws over Brussel gehoord had. Ik was ongerust, in paniek en ik moest me concentreren op Engelse teksten. Het was vooral een worsteling met mezelf.

Want over het feit dat ik totaal geen macht uit kan oefenen op deze wereld en dat ik praktisch nergens iets over te zeggen heb, raakt me nu weer. Het is alsof ik aan de zijlijn staan. Ik volg het laatste nieuws, maar kan er niks aan veranderen, er niks aan doen. Het is een gevoel van machteloosheid.

Ik vind het maar moeilijk een duidelijke mening te vormen over de gebeurtenissen. Ik durf geen woorden vuil te maken, in de angst dat ik de verkeerde woorden ophang. Ik moet dit allemaal weer even verwerken geloof ik. Even weer accepteren in wat voor rare wereld we leven en dan zelf weer mijn eigen leventje oppakken. 

En wat ik over Parijs schreef, dat geldt ook voor Brussel: Wanneer de wereld een stukje leger wordt, op wat voor manier dan ook, treur dan niet, maar wees blij met wat jij heb mogen zien voor de leegte. 

Liefs,

Zomerkind